بی اختیار نگاهی به خودم در آینه می اندازم.از خودم می پرسم:من چه کسی هستم؟

یعنی گفتن اسمم برای تعریف شخصیت من کافیه؟ کاش اسم ها ازمیان برداشته می شدند.

کاش هروقت کسی ازت می پرسید، چه کسی هستی؟ نمی خواستی اسمت رو بگی! شخصیت واقعی ات رو می گفتی! اینجوری دیگه هیچ کس نمی تونست پشت نقابی مثل اسم

پنهان بشه! بگذریم. به نظرمن گفتن اسم،شخصیت آدم هارو معلوم نمی کنه.

تا کی می خواهیم وقتی باکسی آشنا می شویم،از روی اسم و قیافه اش شخصیتش را معلوم

کنیم! مثلاً بگوییم:« این آدم از قیافه اش معلومه که خیلی شروره. از چشم هاش شرارت

می باره! بهش اعتماد نداریم!» و یا:« این به قیافه اش می خوره که آدم ساده اییه

و کلکی تو کارش نیست. فکر کنم آدم خوبیه!»

هیچ وقت سعی نکردیم باطن انسان ها را ببینیم. همیشه به ظاهر نگاه کردیم و بدین ترتیب

عده ای زیر نقاب چهره مظلوم پنهان شدند و هر غلطی خواستند،کردندو هیچ کس

نفهمید.( ببخشید که اینجوری می نویسم. آخه خیلی عصبانیم.)

و در این میان کسانی که چهره اشان غلط انداز بود،قربانی شدند و شکست خوردند.

منظور من از این فاجعه در همه جای جامعه است،نه فقط یک گوشه. هم خانواده،هم فامیل،

هم محله و منطقه،هم شهر،هم حکومت و...! همه جای جامعه ی ما!

دوباره به خودم نگاه می کنم. چه کسی هستم؟ در نظر کسانی که به ظاهر من نگاه می کنند

انسانی هستم،بی احساس! درسته من خیلی منطقی هستم واز احساساتی بودن، زیاد

خوشم نمی یاد. ولی این دلیل نمی شه که کاملاً بی احساس باشم. من کسی هستم که

نمی تونم احساساتم رو بروز بدم و همیشه آن ها را در قلبم نگه می دارم و به همین خاطر همه مرا بی احساس تصور می کنند!!!!

خودم هم نمی دونم که این مطلب را برای چی می نویسم؟ چون نمی دونم اصلاً کسی منظور می فهمد و مرا درک می کند یا نه؟ دلم می خواهد دیگر کسی در این دنیا نباشد که پشت نقاب

باشد...!!! اگرچه...!!! واقعاً جای تعجب دارد.

حالم خیلی گرفته اس بعداً می نویسم. می خوام با خودم کنار بیام.